Krzysztof Olszewski
Dyrektor Technologii i Architektury Oprogramowania
Przyjmijmy, że w trakcie jednego z wdrożeń systemu VERTO zidentyfikowano proces opatrzony nazwą „Planowanie prezentacji produktu”. W karcie opisu procesu znalazły się następujące informacje:
- Wejście:
- Wskazana osoba kontaktowa od klienta (dla prezentacji zewnętrznych) lub osoba/osoby z wewnątrz firmy
- Przebieg:
- Zaplanowanie spotkania z określeniem tematu, czasu rozpoczęcia, czasu zakończenia, uczestników z firmy oraz uczestnika spoza firmy w zależności czy prezentacja jest wewnętrzna, czy zewnętrzna.
- Opcjonalna rezerwacja zasobów w postaci sali prezentacyjnej oraz/lub rzutnika.
- Wyjście:
- Zadania dla operatorów
- Rezerwacje zasobów
Plan wdrożenia zakładał obsługę tego procesu poprzez mechanizm aktywności operatorów, połączony z użyciem rezerwacji zasobów oraz kalendarzy operatorów. W trakcie symulacji okazało się, że realizacja ww. założeń wymaga wykonania stosunkowo wielu czynności, w trakcie których łatwo o pomyłki. Łącząc te wnioski z faktem, że proces ten zaliczono do zbioru procesów głównych, podjęto decyzję o konieczności usprawnienia obsługi systemu w tym zakresie. Wstępnie rozważano użycie mechanizmów Workflow, lecz ze względu na fakt, iż proces jest jednoetapowy i obsługiwany przez jednego operatora zdecydowano jednak o użyciu mechanizmów DISEN’a poprzez stworzenie odpowiedniego skryptu klienckiego. Skrypt ten:
Posiada jeden parametr wejściowy:
Oraz treść jak poniżej:
W skrypcie użyto także wywołania innego skryptu, który służy do rezerwacji zasobów:
W efekcie, wywołanie skryptu skutkuje pokazaniem okna:
Po wypełnieniu danych i akceptacji w systemie pojawia się aktywność:
Prezentowana postać skryptu jest postacią początkową. W trakcie późniejszych prac rozszerzono skrypt o wypełnienie wartości wybranych cech oraz o powiadamianie uczestników za pomocą email’i.
